Islandia ze względu na swoje położenia geograficzne jest dość nietypową destynacją na planowanie podróży, gdyż różnica w długości dnia, w zależności od wybranej pory roku całkowicie definiuje sposób poznawania tego kraju. I tak, gdy w planach mamy intensywne ekslorowanie najdalszych zakątków wyspy, najlepszą porą wizyty będą miesiące  letnie (od maja do sierpnia). W związku z tak zwanymi “białymi nocami” zwiedzanie jest znacznie łatwiejsze, gdyż przez całą dobę można do woli eksplorować wyspę, a miejsca zazwyczaj tłumnie odwiedzane przez turystów za dnia, nocą pustoszeją. Widmo zapadnięcia zmroku w połowie drogi “do domu” nie zagląda w oczy, zatem intensywność, długość i sposób poruszania się po islandzkich drogach jest zależne jedynie od wytrzymałości i chęci zwiedzających. 

Oczywiście, podczas takiej wyprawy próżno liczyć na dostrzeżenie zorzy polarnej, która dla ukazania pięknego spektaklu wymaga niemal egipskich ciemności. Pierwsze zorze nieśmiało kolorują niebo na przełomie września i października. Zimowe miesiące, czasem nawet aż do początku kwietnia, to okres sprzyjający tropicielom zórz. Piękne, ciemne noce przynoszą krótszy dzień, za którym podąża nieco więcej pracy włożonej w organizację planu podróży, by wszystko z listy zobaczyć za dnia. Nasza wyprawa odbyła się właśnie w październiku, gdyż subiektywnie uważamy, że to najlepszy okres na połączenie tych dwóch skrajnych oblicz Islandii. Dzień w październiku jest jeszcze na tyle długi, że można wiele zobaczyć, a noc na tyle ciemna, by móc dostrzec różnobarwne pląsające pasy na nieboskłonie. Nam niestety, mimo długich obserwacji, nie udało się dostrzec zorzy. Cóż, następnym razem z pewnością się uda!